Από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το πόκερ και να ενδιαφέρομαι να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για το υπέροχο αυτό παιχνίδι, μέρος της διαπαιδαγώγισής μου έγινε και η παρακολούθηση των ταινιών που υπήρχαν στην αγορά με το θέμα που με ενδιέφερε. Κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι, ταύτισα τις έννοιες Πόκερ – Κινηματογράφος με το Rounders, μια εξαιρετική ταινία του 1998 με τους Matt Damon και Edward Norton. Μια ταινία η οποία, παρότι από παικτικής σκοπιάς είχε ορισμένα στοιχεία με τα οποία μόνο να γελάσεις μπορούσες (όταν για παράδειγμα με blinds 25-50 ο Mike McDermott κάνει preflop raise $1000 δεχόμενος reraise από τον Teddy KGB στα $5000 με τον Mike να απαντά με all-in, κάνοντας τον τρελό Ρώσο να ...πηγαίνει πάσο!), ήταν ιδιαίτερα καλαίσθητη, παρουσίαζε με πολύ εύστοχο τρόπο τις θετικές και αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει το πόκερ πάνω στον χαρακτήρα κάποιου και μπορούσε να ταυτίσει τον θεατή με τον πρωταγωνιστή στην πορεία προς το ονειρό του να καταφέρει να πάει στο Λας Βέγκας και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Έπειτα από το Rounders, ακολούθησαν αρκετές ταινίες για το πόκερ οι οποίες δεν με άγγιξαν ιδιαίτερα. Μία από αυτές ήταν το Lucky You το οποίο, μπορεί μεν από πλευρά προσδοκιών να ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο όμως στην πράξη δεν ήταν ιδιαίτερα καλοστημένο και παρουσίαζε πολλά προβλήματα – με σημαντικότερο ίσως την παικτική ικανότητα του πρωταγωνιστή ο οποίος είχε τουλάχιστον καμιά 15αριά αισθήσεις παραπάνω από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς αλλά, παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να κρατήσει δολάριο στην τσέπη του. Σε αυτήν την ταινία, όμως, άκουσα την σπουδαιότερη ίσως συμβουλή που έχω ακούσει για το πόκερ σε ολόκληρη τη ζωή μου. Υπάρχει μία σκηνή στην οποία ο πρωταγωνιστής (Eric Bana) συνευρίσκεται με τον πατέρα του – θρύλο του πόκερ (Robert Duvall) ο οποίος κάποια στιγμή του λέει το εξής: «Το πρόβλημά σου είναι πως ζεις με τον τρόπο που θα έπρεπε να παίζεις πόκερ και παίζεις πόκερ με τον τρόπο που θα έπρεπε να ζεις τη ζωή σου. Τα έχεις μπερδέψει μικρέ, τα πράγματα είναι ανάποδα.» Αυτή η «συμβουλή» είναι αλήθεια πως με προβλημάτισε πάρα πολύ και εξακολουθώ να την σκέφτομαι πολλές φορές, ανατριχιάζοντας με την ωμή της αλήθεια.

Και πόσο μεγάλη αλήθεια μάλιστα. Ο σεναριογράφος, ενδεχομένως και άθελά του, χτύπησε φλέβα αγγίζοντας το σημαντικότερο ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι «επαγγελματίες» παίχτες στον κόσμο. Πολλοί χρησιμοποιούν το πόκερ για να κάνουν όλα όσα εκείνα διστάζουν να κάνουν στην προσωπική του ζωή. Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι εμφανίζονται διστακτικοί να κάνουν την οποιαδήποτε τολμηρή κίνηση στον «έξω κόσμο» αλλά, ταυτόχρονα, εντός των τοίχων ενός καζίνο είναι έτοιμοι να κερδίσουν ή να χάσουν μία περιουσία σε μία στιγμή. Προσωπικότητες οι οποίες χρησιμοποιούν το πόκερ σαν μια ευκαιρία να «ξεδώσουν» και να κάνουν όλα εκείνα τα οποία είναι πολύ δύσκολο να πράξουν στο κοινωνικό τους περιβάλλον.

Η αλήθεια είναι πικρή. Άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, ακόμη κι αν έχουν ταλέντο στο παιχνίδι και σοβαρές ικανότητες ώστε να βγουν κερδισμένοι σε βάθος χρόνου, επιλέγουν να μην τα λύσουν στην προσωπική τους ζωή αλλά να βρουν τρόπο να τα «ισορροπήσουν» με ριψοκίνδυνες και αναιδείς συμπεριφορές στον εκάστοτε χώρο του παιχνιδιού. Τα παραδείγματα είναι πολλά και έχουν διαφορετικούς τρόπους έκφρασης. Υπάρχουν παίχτες οι οποίοι διστάζουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν ένα λογαριασμό ή για μια ψυχαγωγία για εκείνους και τους ανθρώπους τους όμως, παράλληλα, ιδιαίτερα αν βρίσκονται εν θερμώ, μπορεί να καθίσουν να παίξουν σε stakes που καλύπτουν ακόμη και το 100% του συνολικού τους bankroll. Άνθρωποι οι οποίοι φοβούνται να ασχοληθούν με οποιαδήποτε εξωτερική δραστηριότητα μπορεί να εμπεριέχει κάποιου είδους κίνδυνο αλλά δεν έχουν κανένα δισταγμό να πετάξουν ένα τουρνουά στα σκουπίδια προσπαθώντας να μπλοφάρουν χωρίς λογική έναν αντίπαλο ο οποίος τους έχει καθίσει στον σβέρκο – είτε γιατί είναι επιθετικός, είτε γιατί είναι «ψάρι» το οποίο όμως δεν μπορεί να σταματήσει να κερδίζει παρτίδες. Παρόλο που ο κίνδυνος που διατρέχουν στις δύο περιπτώσεις δεν είναι ακριβώς ο ίδιος, αν τα άτομα αυτά είχαν ψυχολογική ισορροπία θα είχαν παρόμοια συμπεριφορά και στις δύο. Το γεγονός πως την μία την αντιμετωπίζουν με «δειλία» και την άλλη με «αλόγιστη γενναιότητα» είναι δείγμα ασταθούς ψυχολογικής κατάστασης η οποία μαζεύει απωθημένα από κάπου και τα διοχετεύει αλλού, ξεσπώντας με ενέργειες που δεν έχουν λογική.

Η αστάθεια αυτή μπορεί να γενικευτεί και στην συμπεριφορά πάνω στα τραπέζια. Πολλοί (καλοί) παίχτες την ώρα του παιχνιδιού μπορεί να επικρίνουν με αναίδεια το «κακό» παίξιμο κάποιου αντίπαλου ή να αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους παίχτες με ένα «μπλαζέ» ύφος, χαμογελώντας ειρωνικά κάθε φορά που βλέπουν μία απόφαση η οποία είναι αντικειμενικά λάθος. Οι ίδιοι αυτοί παίχτες, οι οποίοι πάνω στο τραπέζι δεν νιώθουν κανέναν ενδοιασμό να εκφράσουν και να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους σε κάθε ευκαιρία, είναι πολύ πιθανό να συμμετέχουν ελάχιστα σε μία συζήτηση όταν βρίσκονται σε μία παρέα ή να χαμηλώνουν το βλέμμα κάθε φορά που τους κοιτάζει μια κοπέλα που τους αρέσει, αντί να την προσεγγίσουν και να αρχίσουν τη μάχη της διεκδίκησης. Σημάδια ψυχικής αστάθειας, η οποία μετατρέπει – λανθασμένα – το πόκερ σε ένα μέσο προσπάθειας εξισώσεως όλων εκείνων των άτολμων συμπεριφορών στην κοινωνική ζωή με «ψευτοπαληκαρίστικες» ενέργειες κάτω από την ασφάλεια του περιβάλλοντος ενός παιχνιδιού.

Η αλήθεια όμως είναι πικρή. Όπως πολύ σωστά το έθεσε ο – εξαιρετικός ηθοποιός – Robert Duvall, πρέπει να ζούμε τη ζωή μας εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο που παίζουμε πόκερ. Το πόκερ στο τέλος της διαδρομής είναι μαθηματικά, είναι business, είναι επένδυση, είναι επιχείρηση.

Παράτολμες ενέργειες και λάθος επιλογές δεν μπορούν να έχουν θέση. Ο σωστός παίχτης ξέρει πως θα φτιάξει το πλάνο του, πως θα μείνει πιστός σε αυτό και πότε θα πάρει το απαραίτητο ρίσκο για να πετύχει κάτι καλύτερο. Ό,τι ακριβώς κάνει, δηλαδή, και ένας κοινός επιχειρηματίας – ή που θα έπρεπε να κάνει, τέλος πάντων, αν θέλει να είναι επιτυχημένος. Η ζωή όμως είναι εντελώς διαφορετική. Αν αφήσουμε εκτός το οικονομικό της κομμάτι, η ζωή χρειάζεται τόλμη, γενναιότητα και θέληση για πλήρη απόλαυση κάθε της στιγμής. Η τόλμη και η «αλόγιστη γενναιότητα» που εμφανίζεται πολλές φορές στα τραπέζια χωρίς να έχει θέση, είναι απαραίτητα συστατικά για να μπορέσουμε να γευτούμε όσα έχει η ζωή να προσφέρει η ζωή στην διαδρομή του καθένα από εμάς. Κάποιες φορές μπορεί να διστάσουμε να αρπάξουμε μια ευκαιρία φοβούμενοι τις συνέπειες που μπορεί να έχει στο παρόν ή στο άμεσο μέλλον μας. Αυτές τις στιγμές πρέπει να αναλογιστούμε αν οι συνέπειες αυτές θα είναι μεγαλύτερες από εκείνες που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αν, κοντά στο τέλος, διαπιστώσουμε πως έχουμε ζήσει μια επίπεδη, ρηχή ζωή. Μια ζωή χωρίς τόλμη, χωρίς διασκέδαση, χωρίς πραγματική ευχαρίστηση της κάθε στιγμής. Μια ζωή συντηρητική, ή μια ζωή με συντηρητικά. Το πιθανότερο είναι πως οι τελικές συνέπειες θα είναι πολύ πιο επίπονες.

Το πόκερ είναι ένα, εξαιρετικό μεν, παιχνίδι δε, στο οποίο αν μπορούμε να είμαστε καλοί έχουμε καταφέρει κάτι αρκετά αξιόλογο. Κάτι τέτοιο ομως δεν σημαίνει πως αν έχουμε ταλέντο και ικανότητες στα χαρτιά, αυτό θα μεταφέρεται και στην ζωή μας – ίσα ίσα που στις περισσότερες περιπτώσεις μάλλον το αντίθετο ισχύει. Είναι καλό να θαυμάζουμε έναν καλό παίχτη μέσα από τις μπλόφες του και τα μεγάλα του call – παρακολουθώντας τον έχουμε σίγουρα πολλά να μάθουμε. Η πραγματική μόρφωση θα έρθει, όμως, παρακολουθώντας εκείνους που έχουν ταλέντο στην ζωή – αυτό αξίζει πραγματικά να θαυμάσουμε και να προσπαθήσουμε να καλλιεργήσουμε.

Επισκεφθείτε το blog του Στέλιου Αμανατίδη εδώ.

Επικοινωνήστε με τον Στέλιο Αμανατίδη στο twitter @TheRealGamester