Στο πόκερ τα λάθη προέρχονται από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Πολλές φορές αυτοί γίνονται αντιληπτοί αρκετά εύκολα, είτε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, είτε αφού ολοκληρωθεί μία συνεδρία. Κάποιες άλλες, συνήθως περισσότερες απ’ ότι νομίζουμε, διαπράττουμε λάθη πέφτοντας σε παγίδες χωρίς να το καταλάβουμε ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Σε ένα παιχνίδι όπως το πόκερ, με τα δεδομένα να μην είναι 100% φανερά, οι παγίδες στις οποίες κινδυνεύουμε να πέσουμε είναι πολλές και ιδιαίτερα επικίνδυνες.

Ποιες όμως μπορεί να είναι αυτές οι παγίδες; Ποια είναι τα λάθη τα οποία κάνουν πολλοί καινούριοι παίχτες και όχι μόνο; Οι περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν να κάνουν με την προσωπική ψυχολογική κατάσταση του καθένα και η επικινδυνότητά τους εξαρτάται άμεσα από την συχνότητα με την οποία επιλέγουμε να γίνουμε θύμα τους. Στο σημερινό κείμενο, θα προσπαθήσω να περιγράψω κάποιες από αυτές τις παγίδες, τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να τις εντοπίσουμε και, κατ’ επέκταση, την γνώση τους ώστε να προσπαθήσουμε να τις αποφύγουμε στο μέλλον.

Παγίδα #1 – Έχουμε εξαιρετική γνώση του παιχνιδιού και οι αντίπαλοι είναι κακοί αρκετά ώστε από ένα σημείο και μετά να μη δίνουμε την απαραίτητη προσοχή.

Μία πάρα πολύ συνηθισμένη κατάσταση στην οποία ένας παίχτης, ο οποίος αντικειμενικά βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από την πλειοψηφία των αντίπαλών του, αρχίζει να θεωρεί τη στρατηγική του δεδομένη a priori, αισθάνεται να πλήττει και στον ενδιάμεσο χρόνο μεταξύ των παρτίδων ασχολείται με εντελώς άσχετα πράγματα χωρίς να δίνει την απαραίτητη προσοχή. Αν το πόκερ έμοιαζε με όλες τις άλλες «δουλειές» αυτό δεν θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα – σε μία συνηθισμένη εργασία στην οποία έχουμε σχεδόν άριστη γνώση του αντικειμένου, κάνουμε τη δουλειά μας με κλειστά σχεδόν μάτια και στον χρόνο που δεν χρειάζεται να εργαζόμαστε, δραστηριοποιούμαστε διαφορετικά. Στις συνηθισμένες εργασίες όμως το ποσό το οποίο αναμένουμε να εισπράξουμε είναι προκαθορισμένο και γνωστό σε εμάς από πριν. Αντίθετα στο πόκερ, το πόσα θα εισπράξουμε εξαρτάται από κάθε απόφαση ξεχωριστά. Αν λοιπόν ένα παιχνίδι είναι τόσο εύκολο που γνωρίζουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε απέναντι στον αντίπαλό μας σε κάθε street αυτό δυστυχώς δεν συνεπάγεται ότι θα το κάνουμε 100% αποτελεσματικά. Μπορεί, για παράδειγμα, να γνωρίζουμε πως σε μια παρτίδα θα κάνουμε δύο value bets στο turn και στο river απέναντι σε συγκεκριμένο αντίπαλο τα οποία έχουμε «κλειδώσει» από πριν στο μυαλό μας να είναι στο 70% του ποτ. Αν όμως δίναμε την απαραίτητη προσοχή στο «εύκολο» αυτό παιχνίδι, θα διαπιστώναμε πως ο συγκεκριμένος αντίπαλος βάσει ιστορικού, συνηθειών και ψυχολογικής κατάστασης, θα έκανε call και σε πονταρίσματα της τάξεως του 90% του ποτ. Αυτό το 20% παραπάνω σε κάθε street είναι χαμένα big blinds σε βάθος χρόνου.

Παγίδα #2 – Παίζοντας για το συναίσθημα της νίκης και όχι για την ίδια τη νίκη.

Το συναίσθημα της νίκης και η ίδια η νίκη είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Όταν παίζουμε για τη νίκη, μπορεί να αποχωρήσουμε από το τραπέζι έχοντας χάσει χρήματα αλλά με την πεποίθηση πως παίξαμε σωστά και σε βάθος χρόνου έχουμε κερδίσει δεδομένου ότι οι καταστάσεις τις οποίες αντιμετωπίσαμε θα μπορούσαν άνετα να μας έχουν στοιχήσει πολύ περισσότερα χρήματα. Όταν όμως κυνηγάμε το «συναίσθημα» της νίκης, αυτό δεν αρκεί και προσπαθούμε να σηκωθούμε από το τραπέζι έστω με ένα ευρώ κέρδος – μια προσπάθεια η οποία θα μας προκαλέσει να πάρουμε λανθασμένες αποφάσεις, κυνηγώντας ποτ τα οποία δεν πρέπει να διεκδικήσουμε και προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στα αποτελέσματά μας σε βάθος χρόνου.

Παγίδα #3 – Η βεβαιότητα πως έχουμε το χειρότερο φύλλο το οποίο όμως είναι πολύ καλό για να πετάξουμε.

Μια εξαιρετικά συνηθισμένη και ιδιαιτέρως αβάσιμη λογική. Κάνουμε call στο river επειδή ναι μεν γνωρίζουμε ότι χάνουμε αλλά το φύλλο μας είναι τόσο καλό που δεν μπορεί να πεταχτεί. Ένα απλό παράδειγμα: Σε live παιχνίδι στο 2-5 έχουμε κάνει raise στα 20 με ΑΑ και ένας βράχος παππούλης μας κάνει call από το ΒΒ. Το φλοπ έρχεται Κ-9-3 και κάνουμε cbet 30 δεχόμενοι call. To turn είναι ένα 4 και ποντάρουμε άλλα 75 δεχόμενοι ξανά call. To river ένα φαινομενικά ανούσιο 8άρι και ποντάρουμε για value 150 ώστε να πάρουμε call από κάποιο Ρήγα. Προς τεράστια έκπληξή μας, ο βράχος αντίπαλός μας κάνει raise στα 400. Πρέπει να βάλουμε άλλα 250 για ένα ποτ των 800 ευρώ. Για να είναι σωστό το call πρέπει να κερδίζουμε περίπου 24% των περιπτώσεων, όμως ξέρουμε πως ο παππούλης εκεί δεν κάνει ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ μπλόφα και κάνει value raise μόνο με καλύτερο φύλλο ή κάποιες ελάχιστες φορές με χειρότερο value φύλλο όπως ΑΚ. Οι πραγματικές μας πιθανότητες στην παρτίδα λοιπόν μπορεί να είναι χειρότερες από 10%. Παρόλα αυτά, καταλήγουμε να κάνουμε το call γιατί «είχαμε δύο Άσσους και δεν γινόταν να τους πετάξουμε σε τέτοιο μικρό raise».

Παγίδα #4: - Το καλύτερο φύλλο που έχουμε δει εδώ και ώρα.

Ειδικά στο live παιχνίδι, αν έχει περάσει αρκετή ώρα από την τελευταία φορά που έπεσαν στα χέρια μας δύο φύλλα καλής αξίας, ο πρώτος αξιοπρεπής συνδυασμός που θα μας μοιραστεί γίνεται αυτόματα στο μυαλό μας “playable no matter what”. Αν π.χ. μετά από αρκετή ώρα αδράνειας μας μοιράσουν K-J τότε αυτόματα πολλές φορές αποφασίζουμε να παίξουμε ανεξάρτητα με το ποιος έχει κάνει raise, σε ποια θέση βρισκόμαστε, ποιοι παίζουν μετά από εμάς κ.τ.λ. Η αξία του φύλλου μας και της κατάστασης παραμένει η ίδια ανεξάρτητα με το πόση ώρα έχουμε να συμμετάσχουμε σε μία παρτίδα.

Παγίδα #5 – Σε ένα πολύ κακό παιχνίδι πρέπει απαραίτητα να κερδίσουμε.

Όποτε συμμετέχουμε σε ένα πραγματικά κακό τραπέζι με πολύ αδύναμους αντίπαλους, μας δημιουργείται υποσυνείδητα η αίσθηση πως οφείλουμε να σηκωθούμε κερδισμένοι στο τέλος. Για τον λόγο αυτό, μπορεί σε ένα πραγματικά κακό παιχνίδι να μην παίρνουμε καθόλου καλά φύλλα, αλλά λόγω της αίσθησης που μας έχει δημιουργήσει η «ποιότητα» του παιχνιδιού, κάνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε μάρκες συμμετέχοντας σε καταστάσεις στις οποίες δεν θα έπρεπε. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως στο πόκερ, το πλεονέκτημά μας απέναντι στους χειρότερους παίκτες προκύπτει από το γεγονός ότι χάνουμε λίγα όταν χάνουμε και κερδίζουμε πολλά όταν κερδίζουμε. Δεν μπορούμε να κερδίζουμε τους κακούς αντίπαλούς μας κάθε φορά που παίζουμε γι αυτό όταν αντιληφθούμε πως ναι μεν το παιχνίδι είναι άθλιο (αλλά πολύ καλό για εμάς) αλλά παράλληλα δεν μας «πάει», απλά δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα και να συνεχίσουμε να παίζουμε όπως αντικειμενικά θα έπρεπε.

Παγίδα #6 – Το «τρελό» παιχνίδι.

Αρκετές φορές θα συμμετάσχουμε σε ένα παιχνίδι στο οποίο η δράση είναι ανεξάντλητη. Δύο ή παραπάνω παίχτες στο τραπέζι μπορεί να παίζουν όλα τα φύλλα τους και να κάνουν raise και reraise σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Αυτό μπορεί να μας προκαλέσει να τους κάνουμε call μέχρι το τέλος, χωρίς να κρατάμε τους συνδυασμούς που θα έπρεπε, νομίζοντας ότι μπλοφάρουν. Ναι μεν, δεν χρειάζονται τόσο δυνατά φύλλα για να δούμε το ποντάρισμα τέτοιων «τρελών» παιχτών όσο θα χρειαζόταν απέναντι σε πιο λογικές περιπτώσεις αντίπαλων αλλά παράλληλα δεν μπορούμε να χαμηλώσουμε πάρα πολύ τα στάνταρ των συνδυασμών μας διότι κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε στη δίνη της αλλοπρόσαλης φύσης του παιχνιδιού και να χάσουμε χρήματα τα οποία θα δυσκολευτούμε πολύ να ξανακερδίσουμε στο μέλλον. Η προσαρμογή σε ένα παιχνίδι σαν αυτό είναι ασφαλώς απαραίτητη αλλά δεν υπάρχει λόγος να είναι ακραία.

Παγίδα #7 – Το κυνήγι του τυχερού αντίπαλου.

Πολλές φορές στο τραπέζι θα υπάρχει ένας παίχτης ο οποίος πολύ απλά πιάνει τα πάντα και κάθε φορά που κυνηγάει κάτι κερδίζει το «έτοιμο χέρι» του αντίπαλού του. Αυτό το γεγονός έχει ως συνέπεια τη διέγερση των συναισθημάτων μας και έρχεται η στιγμή που τον αντιμετωπίζουμε σε μια παρτίδα ποντάροντας πολύ δυνατά με ένα καλό αλλά όχι πανίσχυρο φύλλο, κάτω από τη λογική του να σταματήσει να κυνηγάει ή ότι δεν μπορεί να πιάνει πάντα καλύτερο συνδυασμό από τον δικό μας. Τα μαθηματικά, θεωρούμε, πως δεν δικαιολογούν κάτι τέτοιο και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Το πρόβλημα είναι πως δεν είναι ανάγκη να σταματήσει στη συγκεκριμένη συνεδρία. Μπορεί κάλλιστα ένας παίχτης να κερδίζει κάθε φορά που συμμετέχει είτε έχοντας έναν καλό συνδυασμό είτε κυνηγώντας και πιάνοντας στο τέλος, για πολλές ώρες ή ακόμα και μέρες. Η επιθετική αντιμετώπιση ενός τέτοιου, εκνευριστικού αντίπαλου δεν είναι η βέλτιστη – το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα τυχερός και να σταματήσουμε να προσπαθούμε να τον κάνουμε να σταματήσει. Πρέπει να συνεχίσουμε να παίζουμε όπως θα παίζαμε υπό φυσιολογικές συνθήκες και να του επιτρέψουμε να χαρεί το καλό του σερί, χωρίς να το αφήσουμε να επηρεάσει την δική μας ψυχολογία.

Επικοινωνήστε με τον Στέλιο Αμανατίδη στο Twitter @TheRealGamester.

Επισκεφθείτε το blog του Στέλιου "The_Gamester" Αμανατίδη για περισσότερα άρθρα στρατηγικής αλλά και videos με αναλύσεις sessions.