ΟΛΟΙ ΣΧΕΔΟΝ οι καινούριοι παίχτες που ασχολούνται με το πόκερ, κατά τη διάρκεια της "εκπαίδευσής" τους ακολουθούν ένα πανομοιότυπο μοτίβο. Αφού μάθουν τους κανόνες του παιχνιδιού, το επόμενο βήμα είναι να συναντήσουν στο δρόμο τους ένα βιβλίο στρατηγικής (συνήθως κλασικό) μέσω του οποίου θα ανακαλύψουν την έννοια της στρατηγικής του παιχνιδιού, μαθαίνοντας έννοιες όπως hand selection, semi-bluff, value bet, continuation betκ.τ.λ. Το επόμενο μονοπάτι στο δρόμο της βελτίωσης βρίσκεται στο διαδίκτυο. Είναι ένα μονοπάτι το οποίο συνήθως δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος και λόγω της απέραντης και συνεχώς διαστελόμενης ποσότητας πληροφοριών που προσφέρει μοιάζει τελικά με ένα πεδίο βολής στο οποίο τα ενδεχόμενα να συλλέγει κάποιος πυρομαχικά προς όφελός του και να καταλήξει απροστάτευτος στόχος απέναντι στα πυρά των υπολοίπων είναι πολλές φορές εξίσου πιθανά.

ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ που παρέχει το διαδίκτυο, καθώς και ορισμένα "σύγχρονα" βιβλία στρατηγικής, στην προσπάθεια βελτίωσης των αποφάσεων και μεγιστοποίησης του αναμενόμενου κέρδους στο πόκερ είναι σπάνια λανθασμένες. Αν ,όμως, κάποιος δεν είναι έτοιμος να τις κατανοήσει ή δεν είναι ικανός να ξεχωρίσει την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης στην οποία χρησιμοποιούνται, το πιθανότερο είναι να του κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Αυτό ισχύει στα περισσότερα αθλήματα και παιχνίδια στρατηγικής. Στο σκάκι το ζ4 ως πρώτη κίνηση του λευκού είναι αποδεδειγμένα όχι η καλύτερη, αν όμως παιχτεί σε παρτίδα απέναντι σε κάποιον που βρίσκεται 300 μονάδες ELO από κάτω μας, το πιθανότερο είναι να μην επηρεάσει την έκβαση της παρτίδας αν παίξουμε σωστά. Αν όμως τη χρησιμοποιήσουμε απέναντι σε έναν παίχτη ίσης ή καλύτερης δυναμικότητας από εμάς με σκοπό να τον "βγάλουμε έξω από τα νερά του" και να του δημιουργήσουμε σύγχυση, μάλλον επιταχύνουμε την ήττα μας. Στο μπάσκετ η ομάδα ενός παίχτη έχει μειώσει τη διαφορά και βρίσκεται κοντά στο να γυρίσει το παιχνίδι. Ο παίχτης στην επόμενη φάση κλέβει και βγαίνει μόνος του με το καλάθι. Είναι 100% σίγουρος πως θα σκοράρει με λέι-απ αλλά όχι απόλυτα σίγουρος πως μπορεί να καρφώσει μιας και δεν το έχει επιχειρήσει πολλές φορές στην καριέρα του. Εντούτοις, επιλέγει να πάει για το "εντυπωσιακό" κάρφωμα σκεπτόμενος ότι με αυτόν τον τρόπο θα καταρρακώσει την ψυχολογία των αντιπάλων του και θα στείλει την ψυχολογία της ομάδας του στα ουράνια - αυξάνοντας τις πιθανότητες νίκης της. Αφού συνειδητοποιήσει πως δεν πάτησε καλά και η ομάδα του έχασε δύο εύκολους πόντους, είναι πλέον αδύναμος να το διαχειριστεί ψυχολογικά, οι συμπαίχτες του πλημμυρίζουν οργή και, εντέλει, η ομάδα του χάνει τον αγώνα.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ "fancy play syndrome" συναντάται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο χώρο του πόκερ. Ειδικότερα στα αρχικά στάδια της διαδρομής ενός καινούριου παίχτη, ελλείψη αρκετής εμπειρίας, μπορεί να αποβεί καταστροφικό. Πόσοι από εμάς δεν έχει τύχει να παρακολουθήσουμε ένα τηλεοπτικό σόου (όπως π.χ. το High Stakes Poker) και να δούμε μια παρτίδα που να μας εντυπωσιάσει τόσο ώστε μετά να επιχειρήσουμε να παίξουμε στο στυλ του νικητή της με την πρώτη ευκαιρία;

Βλέπουμε π.χ. τον Dwan να παίζει cash και με 10-Q να μπλοφάρει ποντάροντας δυνατά σε δύο street τον Greenstein που κρατούσε Α-Α και τον Eastgate που κρατούσε 2-4 σε board 2-10-2-7.

Σκεφτόμαστε έπειτα: "Wow! Ο τύπος τους έβαλε σε αδύναμο ζευγάρι και αδύναμο διπλό βάσει της δράσης πριν το φλοπ και ήξερε πως δεν μπορούν να αντέξουν τόση πίεση! Τι παίξιμο!" Μετά από λίγες ώρες (ή και λιγότερο) βρίσκουμε τον εαυτό μας να παίζει 0.25 - 0.50 cash online με διαφορετικό στυλ από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Σύντομα, μια παρόμοια περίπτωση προκύπτει και αποφασίζουμε να βάλουμε το δάχτυλο στην σκανδάλη και να πυροβολήσουμε κατά ριπάς. Μόλις πέφτει το river συνειδητοποιούμε είτε ότι οι αντίπαλοί μας είχαν δυνατότερα φύλλα από αυτά που νομίζαμε, είτε ότι είχαν αυτό που πιστεύαμε αλλά βρήκαν το call στο τέλος. Oops! 100 blinds που δεν υπήρχε κανένας λόγος να χαθούν.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ στην περίπτωση αυτή είναι ότι αναλύσαμε σωστά τη λογική του Dwan(ή του οποιουδήποτε κάνει ένα εντυπωσιακό παίξιμο σε ένα televisedpokerτραπέζι) , όμως δε συμπεριλάβαμε στην ανάλυσή μας κι άλλους παράγοντες όπως τους αντιπάλους του και το στυλ τους ή το metagame του συγκεκριμένου τραπεζιού που χτίστηκε από προηγούμενες παρτίδες. Εφ' όσον πήραμε μία πληροφορία στρατηγικού περιεχομένου χωρίς να έχουμε κατανοήσει όλο το σκηνικό πίσω από αυτή, η πληροφορία μας έκανε ζημιά - πολλές φορές και ψυχολογική ζημιά την οποία δε θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε στο άμεσο μέλλον. Πάνω από κάθε καινούρια εξεζητημένη ιδέα που ανακαλύπτουμε πρέπει να μπαίνουν τα βασικά του παιχνιδιού. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσαμε να φτάσουμε σε καλύτερο επίπεδο από το αρχικό κι αν τα ξεχάσουμε κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε σε αυτό μέσα σε μια στιγμή. Ακόμα και τα βασικά, όμως, μπορεί να μας κάνουν κακό αν δεν συνδυαστούν με άλλες εξίσου βασικές ιδέες. Ας δούμε ένα παράδειγμα: Παίζουμε heads' up με έναν κακό παίχτη, 50+ blinds deep με σχεδόν ίσα stacks, ο οποίος κάνει donk betσε 2-8-10 board. Γνωρίζοντας το στυλ του εν λόγω παίχτη είμαστε βέβαιοι πως έχει middle pair. Εμείς έχουμε 9-Q και θυμόμαστε το κλασικό γνωμικό του David Sklansky που λέει πως κάθε φορά που παίζουμε σα να γνωρίζαμε τι κρατάει ο αντίπαλος μας, κερδίζουμε. Λοιπόν εδώ, γνωρίζουμε τι έχει ο αντίπαλος και - σωστά - συμπεραίνουμε πως αν ασκήσουμε πίεση είναι δύσκολο να κάνει call μέχρι το τέλος με μόνο ένα 8άρι, ενώ επιπλέον έχουμε και αρκετά outs να βελτιώσουμε το φύλλο μας (έστω και αν δεν ξέρουμε αν κάποιο από τα outs μας βοηθήσει και το δικό του φύλλο). Με position λοιπόν, κάνουμε raise και δεχόμαστε call. Στο turn χτυπάει ένας Άσσος και ο αντίπαλος κάνει check. Είμαστε βέβαιοι πως έχουμε πλέον ακόμα καλύτερες πιθανότητες να πάρουμε την πάσα αφού ο Άσσος λογικά φόβησε τον αντίπαλο εκ νέου. Ποντάρουμε δυνατά και δεχόμαστε call. Στο river πέφτει ένα άνευ σημασίας 3άρι και ο αντίπαλος κάνει check. Γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε σε showdown και είμαστε βέβαιοι πως ο αντίπαλος έχει ακόμα μόνο ένα ζευγάρι 8άρια. Αποφασίζουμε λοιπόν να παίξουμε all-in - γιατί πολύ απλά δείξαμε μεγάλη δύναμη και ο αντίπαλος δεν μπορεί να κάνει call. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο "κακός" παίχτης βρίσκει call με Κ-8 και κερδίζει το heads' up.

Η ΠΡΩΤΗ αντίδραση είναι λίγο πολύ αναμενόμενη: "Τι ψάρι, τι γαϊδούρι! Έκανε call με Κ-8 όταν δεν μπορούσε να κερδίσει τίποτα. Πόσο κακός παίχτης. Ήξερα τι είχε και έπαιξα τέλεια, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να κάνει τον ήρωα." Παίξαμε όμως τέλεια; Στο φλοπ πήραμε μία συγκεκριμένη απόφαση και βάσει των φύλλων που έπεσαν στην πορεία καταλήξαμε (επειδή ήταν "σωστό" παίξιμο) να βάλουμε όλες τις μάρκες στο τραπέζι απέναντι σε έναν κακό παίχτη με Q-high. Γιατί; Διότι η "γνώση" μας για το τι κρατούσε και ο "σωστός" τρόπος παιξίματος απέναντι στα φύλλα του μας εμπόδισε να θυμηθούμε κάτι άλλο πολύ βασικό: "Don't bluff the calling station! - Μην μπλοφάρετε αυτόν που δεν πετάει τα φύλλα του!" Όσο σωστή κι αν φαινόταν η απόφαση εκείνη την στιγμή, απέναντι σε κάποιον ο οποίος αδυνατεί να μας πιστέψει και θα κάνει άπειρα λάθη μέχρι το τέλος, το ρίσκο που εμπεριέχει είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερο της ανταμοιβής. Απέναντι σε έναν τέτοιο παίχτη ο οποίος είναι αδύνατο να σκεφτεί στο ίδιο επίπεδο με εμάς, η σωστή στρατηγική θα ήταν υπομονετικό, προσεχτικό παιχνίδι με έμφαση στα value betsκαι όχι σε representing plays. Με αυτόν τον τρόπο θα δίναμε στον εαυτό μας 80% ή ίσως και παραπάνω πιθανότητες να κερδίσουμε το ματς μετά από κάποια ώρα. Αντίθετα πήγαμε για άμεσο νοκ-άουτ από το οποίο χάσαμε την ισορροπία μας και τελικά και το παιχνίδι.

Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ παρτίδα ασφαλώς και θα ήταν ολόσωστα παιγμένη απέναντι σε κάποιους αντιπάλους. Όταν, όμως, η αδυναμία ενός παίχτη είναι τόσο εμφανής που θα σας δώσει την τελική νίκη μέσα από απλές, σωστές αποφάσεις, το ρίσκο μιας εξεζητημένης κίνησης πολύ απλά δεν αξίζει τον κόπο. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μία πιστή εφαρμογή της βασικής στρατηγικής με σωστά value bets, drawing μόνο με τα σωστά pot oddsκαι καλό hand selection είναι αρκετή για να σας κάνει να φτάσετε στον στόχο σας. Το fancy play syndrome φαίνεται γοητευτικό αλλά είναι προτιμότερο να το αφήσετε για τις περιπτώσεις που είστε πολύ σίγουροι πως θα δουλέψει ή απέναντι σε αρκετά ικανούς αντιπάλους με τους οποίους χρειάζεται να προσθέσετε κάτι διαφορετικό για να πάρετε το πάνω χέρι.

Η ΤΥΧΗ είναι σχεδιασμένη ούτως ώστε να σας προκαλεί swings. Όταν δε χρειάζεται, μην τα προκαλείτε μόνοι σας.

Ακολουθήστε τον Στέλιο Αμανατίδη στο twitter @TheRealGamester