Αυτή η χώρα τελικά είναι καταδικασμένη να ζει κάθε φορά τα αντίθετα από αυτά που θα έπρεπε. Τις εποχές που οι αγελάδες ήταν παχιές με δανεικό χορτάρι κι εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου μέσα σε μία ψεύτικη ευημερία, η κατάσταση απαιτούσε αλλαγές ενώ εμείς είχαμε σχετική πολιτική σταθερότητα στηριζόμενη στον παλιό δικομματισμό.

Σήμερα και αφού συνειδητοποιήσαμε με βάναυσο τρόπο πως η ευκολία του χρήματος ήταν μια φούσκα που έσκασε στα μούτρα μας με επιθετικό τρόπο, η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια περίοδο σταθερότητας στην οποία οι ιθύνοντες να κάνουν αργά αλλά σίγουρα βήματα μήπως και βγούμε κάποια στιγμή από το οικονομικό αδιέξοδο που βιώνουμε όλοι.

Αντ' αυτού η χώρα καλείται να εκλέξει τους εκπροσώπους της για ακόμη μια φορά. Για πολλοστή φορά από το 2009 και έπειτα, οι Έλληνες θα πρέπει να επισκεφτούν την κάλπη. Η απόλυτη "γιορτή" της δημοκρατίας έχει μετατραπεί σε καταναγκαστικό έργο, σε μια διαδικασία που αφήνει συχνά την αίσθηση πως δεν έχει ούτε λόγο, ούτε νόημα.

Το ερώτημα που προκύπτει από αυτήν την εξέλιξη είναι απλό: Αυτή η συνεχής ταλαιπωρία αξίζει τελικά τον κόπο; Όλες αυτές τις φορές που κληθήκαμε να συμμετάσχουμε στη «διαμόρφωση του μέλλοντος μας» πετύχαμε τίποτα; Ή μήπως όλες αυτές οι διαδικασίες ήταν μάταιες και με σχετικά «προκαθορισμένο» αποτέλεσμα.

Το σκηνικό σε πολλούς μοιάζει με ένα στημένο παιχνίδι πόκερ. Ακόμα κι αν ο ψηφοφόρος – παίκτης θέλει να βελτιώσει το παιχνίδι του και αρχίζει να μελετά διεξοδικά τις αποφάσεις του, φαίνεται σαν να μην έχει καμία πιθανότητα νίκης στο τραπέζι.

Τι κι αν προσπαθήσει κάποιος να σπουδάσει τη στρατηγική που χρειάζεται και να «διαβάσει» τους αντίπαλους του; Όταν το παιχνίδι είναι στημένο, ό,τι κι αν κάνει, τα λεφτά τελικά θα καταλήγουν στον διοργανωτή.

Το ποιος είναι ο διοργανωτής του παιχνιδιού και ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα ακριβώς, συνήθως δεν είναι ξεκάθαρα. Το σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες αρχίζουν σιγά σιγά να μαθαίνουν το παιχνίδι και η θέληση να μην συμμετάσχουν ξανά σε μια στημένη παρτίδα γίνεται όλο και εντονότερη.

Η απορία όλων είναι: αν ξεμείνουν από πελάτες οι καρχαρίες της πολιτικής τσόχας, πως θα βρουν τον τρόπο να εξακολουθούν να τους εκμεταλλεύονται με γνώμονα το υποτιθέμενο «γενικότερο καλό».

Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να εξακολουθήσουν να πιστεύουν κάποιοι πως το παιχνίδι είναι καθαρό και πως μπορούν να βελτιώσουν με την απόφασή τους το αύριο. Οι ελπίδες όλων, είναι στο τέλος να αποδειχτεί ότι αυτοί έχουν δίκιο και θα μπορέσει να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα μέσα από πιο σωστές αποφάσεις. Ακόμα κι όταν όλες οι ενδείξεις είναι αρνητικές, η ελπίδα και η πίστη είναι τα μόνα που μένουν για να μειώσουμε, έστω, την ασταμάτητη χασούρα.