Θα μπορούσε να είναι η αρχή για ένα ανέκδοτο «η Annie Duke, ένας πανεπιστημιακός, μια ρεπόρτερ και ένας διάσημος εθισμένος στο τζόγο κάθονται σε ένα τραπέζι». Στην πραγματικότητα ωστόσο είναι η αρχή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Αν και η Annie Duke είναι ένα από τα πρόσωπα που η κοινότητα του πόκερ δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, πρέπει να παραδεχτούμε ότι την εκπροσωπεί αρκετά αξιοπρεπώς σε αυτή την συζήτηση για τον τζόγο, το πόκερ, τον εθισμό, το μονοπώλιο του κράτους στα τυχερά παιχνίδια και τον τρόπο με τον οποίο το σινεμά αφηγείται τις ιστορίες για τον τζόγο.

Στο πρώτο μέρος της συζήτησης, που αφορά τον εθισμό, η Duke κάνει τον (δυστυχώς όχι πάντα αυτονόητο) διαχωρισμό του πόκερ από τον τζόγο. «Ξέρω τα μαθηματικά και παίζω όταν τα μαθηματικά με ευνοούν, αυτό δεν είναι τζόγος», λέει η παίκτρια, όταν η παρουσιάστρια της απευθύνει το λόγο λέγοντας ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει βγάλει πολλά χρήματα «τζογάροντας».

Βρήκαμε αυτή τη συζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα, αφού είναι μια από τις πιο «ψύχραιμες» που έχουμε παρακολουθήσει σε σχέση με τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια: οι προσκεκλημένοι της εκπομπής παραδέχονται ότι πρόκειται για ασθένεια, αλλά τονίζουν την προσωπική ευθύνη του καθενός να προστατέψει τον εαυτό του.

Στο δεύτερο μέρος της συζήτησης, που αφορά την κρατική αντιμετώπιση, δεν μπορέσαμε παρά να σκεφτούμε τον ΟΠΑΠ. «Πρόκειται για έναν φόρο για όσους δεν ξέρουν καλά μαθηματικά» καταλήγει το τραπέζι σε ό,τι αφορά τη λοταρία και το ξυστό (που είναι οι κυρίαρχες μορφές κρατικού τζόγου στην Αμερική).

Τέλος, στο τρίτο μέρος της συζήτησης, σε σχέση με την κινηματογραφική απεικόνιση του τζόγου, βρίσκουμε μια μίνι συνέντευξη ενός από τα μέλη της διαβόητης ομάδας του ΜΙΤ, που έπαιζε μπλακ τζακ «μετρώντας φύλλα».

Η διάρκεια του βίντεο είναι περίπου 45 λεπτά, αλλά αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσετε.