Ανεξάρτητα από το αν αποτελεί φαβορί ή όχι για την εισαγωγή στο Hall of Fame, ο φετινός υποψήφιος Eli Elezra είναι σίγουρα ένας παίκτης με αρκετούς λόγους για να προσελκύσει την προτίμηση του κοινού.

Ίσως το μεγαλύτερο ατού του στην προσπάθειά του να καταφέρει να κερδίσει μία θέση στην αιωνιότητα του πόκερ είναι το πραγματικά τεράστιο πάθος που κουβαλά για το παιχνίδι. Ο Elezra είναι από εκείνους τους παίκτες που μάχονται πάρα πολλές ώρες για τα ποτ στα τραπέζια, κυρίως γιατί είναι ειλικρινά ερωτευμένος με το πόκερ.

Γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ και ήταν αξιωματικός του Ισραηλινού στρατού, με ενεργή παρουσία στον πόλεμο του Λίβανου που διεξήχθη το 1982. Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών, μάλιστα, τραυματίστηκε και έπειτα αφού απαλλάχθηκε των υπηρεσιών του, μετακόμισε στην Αλάσκα εργαζόμενος σε κονσερβοποιείο και αργότερα ως ταξιτζής για να μπορέσει να βγάλει τα προς το ζην.

Εκεί ήταν που γνώρισε το πόκερ, στα φιλικά καρέ μεταξύ των συναδέλφων του. Ο Elezra δεν άργησε να ακολουθήσει την αδερφή και το γαμπρό του που μετακόμισαν στο Λας Βέγκας και να ξεκινήσει να παίζει συστηματικά στα τοπικά παιχνίδια:

“Ξεκίνησα κατευθείαν να παίζω $20 - $40 και $40 - $80 στο Stardust και γύρω στο 1990 έπαιξα στο πρώτο μου τουρνουά στο Horseshoe”, δήλωσε ο Elezra. “Μέχρι το 1992 έπαιζα mixed Omaha 8-or-better παιχνίδια και Stud 8 με παίκτες όπως ο Scotty Nguyen. Ερωτεύτηκα αμέσως τα cash games αλλά τα τουρνουά όχι τόσο. Ο Phil Hellmuth έπαιζε όλα τα τουρνουά αλλά εμείς παίζαμε κυρίως cash. Ο Billy Baxter έλεγε ότι αν παίζαμε όσα τουρνουά παίζει ο Hellmuth θα είχαμε 25 μπρασελέ τώρα.”

“Στην αρχή έχανα, σίγουρα, όμως το διασκέδαζα. Οι επιχειρήσεις μας στο Βέγκας μας έδιναν αρκετό κέρδος που με έπαιρνε να παίξω blackjack ή baccarat και να χάσω κάποια χρήματα. Απλά αποφάσισα ότι το παιχνίδι μου είναι το πόκερ. Με το πόκερ τουλάχιστον μπορούσα να χάνω αλλά να το διασκεδάζω. Ακόμη κι όταν είσαι ψάρι, αν κερδίσεις 2 από τις 10 φορές τουλάχιστον έχεις κάτι καλό να θυμάσαι.”

Καθώς προχωρούσε η δεκαετία του ’90, ο Elezra μεταφέρθηκε από τα μεσαία stakes στα μεγαλύτερα παιχνίδια του Mirage και έγινε regular στο $500 / $1000 Stud τραπέζι, μαζί με παίκτες όπως οι Howard Lederer, Annie Duke και David Grey. Το μεγάλο άλμα, όμως, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, το έκανε όταν άνοιξε το Bellagio γύρω στο 1998:

“Έπαιζα $1.000 / $2.000 ή $1.500 / $3.000 με τον Doyle Brunson και τον Chip Reese και κέρδιζα. Εκείνοι πάντα ήθελαν να μεγαλώσουν τα stakes και όταν οι άλλοι με έβλεπαν να παίζω 3-handed με αυτούς τους δύο, νόμιζαν ότι ήμουν πραγματικά τρελός. Όμως εγώ κέρδιζα, έβγαλα πολλά χρήματα. Σήμερα ο Doyle είναι καλύτερος απ’ ότι ήταν τότε. Παίζαμε H.O.R.S.E., PLO και NL Hold’em.”

Το παιχνίδι αυτό στην πορεία μεγάλωσε πολύ, φτάνοντας σε stakes έως και $6.000 / $12.000. Σε αυτό έφτασαν να παίζουν παίκτες σαν τον Gus Hansen, τη Jennifer Harman και τον Chau Giang. Ο Elezra παραδέχτηκε ότι έπαιζε περισσότερα φύλλα από ότι έπρεπε όταν τα παιχνίδια μεγάλωσαν – κάτι που τον έκανε να αντιμετωπίσει ένα αρνητικό σερί. Το γεγονός αυτό όμως όχι μόνο δεν τον εμπόδισε αλλά του έδωσε να καταλάβει ότι υπήρχαν τόσο πολλά χρήματα στο πόκερ που θα έπρεπε να αφοσιωθεί σε αυτό εντελώς:

“Είχαμε περίπου 20 καταστήματα τότε, όμως στα παιχνίδια αυτά μπορούσες να κερδίσει ή να χάσεις $300.000 ή $400.000 τη βραδιά. Ήταν μια πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση. Η μεγαλύτερη ήττα μου σε μια μέρα ήταν $1.100.000. Τα έχασα παίζοντας 30 ώρες απέναντι στον ιδιοκτήτη των KFC John Young Brown. 30 ώρες σερί ενώ άλλοι έφευγαν, πήγαιναν για ύπνο και επέστρεφαν – ήταν πραγματικά τρελό. Η μεγαλύτερη νίκη μου ήταν $1.800.000 σε μια μέρα που ένοιωθα κυριολεκτικά άφθαρτος. Τότε συνειδητοποίησα ότι τα χαρτιά μπορούν να σε κάνουν θεό ή ψάρι.”

Μετά τη νίκη του Chris Moneymaker στο Main Event του 2003 WSOP ο Elezra άρχισε να παίζει επίσης και αρκετά τουρνουά: “Άρχισαν τα παιδιά μου να βλέπουν πόκερ στην τηλεόραση και με ρωτούσαν γιατί δεν είμαι κι εγώ εκεί. Τότε αποφάσισα να παίξω σε μερικά τουρνουά.”

Ο Ισραηλινός κέρδισε $1.024.574 στο 2004 WPT Mirage Poker Showdown και στη συνέντευξη που έδωσε μετά τη νίκη του είπε ότι την αφιερώνει στα παιδιά του. Το πρώτο από τα τρία μπρασελέ που έχει στην κατοχή του το κέρδισε το 2007. Ο περισσότερος κόσμος, όμως, τον γνώρισε από τη συμμετοχή του στην εκπομπή High Stakes Poker που παίχτηκε για επτά σεζόν. Ο ίδιος είχε κέρδη σε πέντε από τις έξι σεζόν που συμμετείχε καθώς στην τελευταία οι υποχρεώσεις που είχε με τη Full Tilt τον εμπόδισαν από το να συμμετέχει:

“Δεν είμαι κανένας γκουρού του no limit. Παίζω κυρίως mixed games, όμως στο High Stake Poker έπαιξα ABC παιχνίδι και κέρδισα. Υπήρχε πάντα ένα νέο ταλέντο όπως ο Brad Booth που προσπαθούσε να μπλοφάρει και να ρισκάρει ένα εκατομμύριο. Εγώ απλά τον περίμενα.”

Τα επόμενα δύο μπρασελέ του ο Elezra τα κέρδισε το 2013 και το 2015. Παρότι από τότε έχει κατέβει σε stakes στα cash games, παίζοντας κυρίως $200 / $400, οι συμμετοχές του και τα καλά αποτελέσματα στα τουρνουά έχουν αρχίσει να γίνονται περισσότερα. Περιέργως, ο Elezra πιστεύει ότι η πρόσφατη επιτυχία του στον κόσμο των τουρνουά είναι περισσότερο ένα προϊόν χαμένων sessions στα cash games. Καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Elezra δεν έχασε ποτέ περισσότερες από δύο ημέρες σερί, παίρνοντας ρεπό την τρίτη ημέρα σύμφωνα με δικούς του κανόνες:

“Αυτό ήταν κάτι που έμαθα από τον Chip Reese. Όταν χάνω δύο συνεχόμενες ημέρες δεν επιστρέφω ποτέ την τρίτη. Σε μια τέτοια ημέρα που δε θα έπαιζα, με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου David Levy και μου πρότεινε να παίξω στο WSOP Circuit event. Σκέφτηκα ότι το buy-in είναι μόλις $1.600 οπότε, γιατί όχι; Τελικά τερμάτισα 2ος για $105.281 ενώ με την ίδια αφορμή έπαιξα και στο $3.500 Deep Stack Extravaganza του Venetian και βγήκα 6ος για $46.000.”

“Όταν τρέχω καλό σερί δε φοβάμαι κανέναν και αισθάνομαι ότι μπορώ να κερδίσω σε οτιδήποτε και αν συμμετέχω. Οι μόνοι που μπορούσαν να με φοβίσουν στο τραπέζι ήταν ο Phil Ivey και ο Stu Ungar. Απίστευτα σκληροί και οι δύο, παρότι ο δεύτερος έπαιζε έχοντας κάνει χρήση ναρκωτικών.”

Ο Eli Elezra είναι σίγουρα ένας από τους παίκτες που ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να μπουν φέτος στο Hall of Fame, μία θέση τους αξίζει σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον. Έχει παίξει στα μεγαλύτερα παιχνίδια του κόσμου για πολλά χρόνια ενώ η πρόσφατη επιτυχία του στα τουρνουά δεν είναι άλλο παρά μία επιπλέον επιβεβαίωση:

“Παίζω στο Λας Βέγκας από το 1987, πέντε ή έξι ημέρες την εβδομάδα από τότε. Δεν ξέρω γιατί, απλά το αγαπώ πολύ. Δεν παίζω πλέον τόσο ψηλά όσο παλιά όμως το πόκερ εξακολουθεί να είναι το φάρμακό μου. Αλήθεια σου λέω, όποτε δεν αισθάνομαι καλά πηγαίνω να παίξω στα τραπέζια και αισθάνομαι θεραπευμένος. Είναι στο αίμα μου – όταν παίζω δεν αισθάνομαι πόνο ή αρρώστια. Απλά αγαπώ το παιχνίδι, λατρεύω τις μονομαχίες του μυαλού που περιέχει και, εννοείται, μου αρέσει απίστευτα το να βγάζω χρήματα από αυτό.”

“Μου προκάλεσε τεράστια έκπληξη η υποψηφιότητά μου για το Hall of Fame, ειδικά όταν έμαθα ότι είναι ανοιχτή η ψηφοφορία για το κοινό. Δεν ήθελα να προωθήσω τον εαυτό μου και το μόνο που είπα ήταν ότι το να είμαι υποψήφιος είναι η επιβράβευση 25 ετών χαράς και ευτυχίας. Πάντως είτε φέτος είτε κάποια άλλη στιγμή, αν έμπαινα στο Hall of Fame θα ένοιωθα εκστασιασμένος. Θα έκανα τα πάντα για να μπω, δεν ξέρω τι άλλο να πω.”