Την εποχή που οι φυλετικές διακρίσεις ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ειδικά στις ΗΠΑ, οι αφροαμερικάνοι βρήκαν το δικό τους τρόπο για να μαζεύονται σε κοινό τόπο και να συζητούν τα προβλήματά τους: ένα κλειστό club λογοτεχνίας και πόκερ!

Γύρω στο 1942, όταν οι αφροαμερικάνοι των ΗΠΑ ακόμα ζούσαν υπό περιορισμούς ρατσιστικής φύσεως, έψαχναν να βρουν έναν τρόπο να βρίσκονται για να συζητούν και να παίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, το πόκερ.

Δικηγόροι, γιατροί, καθηγητές και κάθε λογής αφροαμερικάνοι πολίτες με πανεπιστημιακές σπουδές είχαν την αδυναμία τους στο πόκερ, όμως ταυτόχρονα δεν τους ήταν καθόλου εύκολο να συναθροιστούν για να παίξουν.

Τόσο η απαγόρευση που υπήρχε προς αυτούς στο να συγκεντρώνονται στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους πολίτες όσο και το ότι ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, όπου φοίτησαν οι περισσότεροι, ήταν βαθιά θρησκευόμενος και αρνητικός σε κάθε παιχνίδι με χαρτιά, αποτέλεσαν εμπόδιο.

Σύμφωνα με πληροφορίες που βρήκαμε στο αφιέρωμα της Washington Post, η λύση, λοιπόν, βρέθηκε με τη δημιουργία ενός club, κλειστού για τη «μαύρη κοινότητα», με την ονομασία «The Brookland Literary and Hunting Club».

Online προκριματικά για το Caribbean Poker Party

Η ιστορία του club έγινε αντικείμενο έρευνας από την D.C. Oral History Collaborative, στο πλαίσιο της αρχειοθέτησης της ιστορίας για χάρη της D.C. Public Library (δημοτικής βιβλιοθήκης της πρωτεύουσας των ΗΠΑ).

Η δημιουργός του project, Eve Austin, άκουσε για πρώτη φορά την ύπαρξη αυτού του club, από το σύζυγο της, ο οποίος έγινε μέλος μόλις πέρυσι.

Κι όμως είναι πραγματικότητα, ότι αυτό το club μετράει περισσότερα από 75 χρόνια ζωής και παρά την αλλαγή των εποχών δεν «έκλεισε» ποτέ.

Οι συνεντεύξεις και το υλικό που μαζεύτηκε, μάλιστα, αναμένεται να γίνουν ταινία μικρού μήκους.

Όπως αναφέρει η Austin, την εποχή εκείνη ήταν δύσκολο να μαζευτούν στον ίδιο χώρο για να χαλαρώσουν και να παίζουν πόκερ χωρίς να αισθάνονται φόβο.

Το club αυτό βοήθησε τα μέγιστα και ο τίτλος του ίσως να μην μοιάζει, άλλα είναι πλήρως αντιπροσωπευτικός της ιδιότητας του.

Μπορεί το «Literary» να θυμίζει λογοτεχνία, όμως ουσιαστικά αναφέρεται στο βασικότερο σκοπό του club: τη συζήτηση, κυρίως, πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όσο για το «Hunting», η μεταφορική σημασία της λέξης είναι και αυτή που μας δίνει την πραγματική του ερμηνεία. Αναφέρεται στο πόκερ και υποδηλώνει την προσπάθεια των παικτών αφού «στο πόκερ πάντα κυνηγάς», όπως αναφέρει ο Tom Taylor, 91χρονο μέλος του club και διευθυντής του National Capital Child Daycare Association.

Φυσικά, τα μέλη του club, όπως αυτό διατηρείται μέχρι σήμερα, δεν μπορούν να είναι τα ίδια.

Ελάχιστοι από αυτούς είναι εν ζωή και η στελέχωση του γίνεται κληρονομικά, από γενιά σε γενιά.

Ο 65χρονος Jock Banks κληρονόμησε τη θέση από τον πατέρα του το 2007, είχε ήδη, όμως, στη δεκαετία του ’70, πάρει γεύση από το club, όταν φιλοξένησαν μία βραδιά ο πατέρας και ο θείος του.

«Είναι σαν να κάθεσαι στην μεγάλη πολυθρόνα που καθόταν και χαλάρωνε επί χρόνια ο πατέρας σου. Αυτή είναι η αίσθηση της κληρονομιάς», παραδέχεται ο Banks.

Τις παλαιότερες εποχές, σε κάθε βραδιά συγκέντρωσης, το πόκερ ήταν βασικό κομμάτι και είχαν προβλέψει όλα όσα έπρεπε.

Για παράδειγμα υπήρχαν δύο διαφορετικά τραπέζια, ένα για όσους είχαν περισσότερα χρήματα και ένα για τους πιο χαμηλόμισθους.

Επιπλέον, εάν κάποιος αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και δεν μπορούσε να καλύψει το αντίτιμο της συμμετοχής, κάποιο άλλο μέλος του δάνειζε χρήματα χωρίς υποχρεωτική ημερομηνία επιστροφής.

Πολλοί παίκτες, όπως υποδηλώνουν και οι μαρτυρίες των βίντεο της Austin, κατάφερναν να «ανεβαίνουν» τραπέζι με τα χρόνια, ενώ όταν μεγάλωναν σε ηλικία και το πορτοφόλι τους άρχιζε να αδειάζει επέστρεφαν στο μικρότερο.

Εντωμεταξύ, για να κάνουν πιο «πικάντικα» τα παιχνίδια χρησιμοποιούσαν και διάφορες «wild cards», αλλάζοντας λίγο τον τρόπο παιχνιδιού, το οποίο πάντως είχε τη μορφή του five-card stud.

Φυσικά, το πόκερ ήταν δευτερεύον στο club, αφού πιο σημαντική ήταν η συζήτηση, η κοινωνικοποίηση και εν καιρώ το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον, με πολλές φιλίες ζωής να σχηματίζονται εκεί.

Αξίζει να αναφερθεί ότι από το club δεν ήταν αποκλεισμένες οι γυναίκες. Ίσα ίσα που εκτός από το να μαγειρεύουν για τους συζύγους τους, μερικές φορές έπαιζαν κι αυτές πόκερ!

Απαλλαγμένοι από κάθε είδους ρατσισμό (άλλωστε οι ίδιοι τον βίωναν πολύ συχνά για να γνωρίζουν τι σημαίνει), τα μέλη σέβονταν τις γυναίκες τους και έπαιζαν μαζί τους πόκερ, σε μία εποχή όπου αυτό φαινόταν επιστημονική φαντασία.

Το club αυτό χάρισε πολλά στα μέλη του και η διατήρηση του μέχρι σήμερα, αν μη τι άλλο, δείχνει τη σημασία του.

Η δυσκολία που υπάρχει, όμως, είναι στο πως μπορούν να καλυφτούν τα κενά που δημιουργούνται.

Είναι πραγματικότητα, ότι οι νέες γενιές, οι κληρονόμοι των θέσεων του club, δεν είναι τόσο ζεστοί σε αυτή την προοπτική.

Η συζήτηση και η κοινωνικοποίηση γίνονται πλέον με άλλο τρόπο, ενώ φυσικά δεν υφίστανται τα ίδια προβλήματα ρατσισμού 75 χρόνια αργότερα.

Αντίστοιχα, είναι πολύ πιο εύκολο για τους νέους να παίξουν πόκερ σε ένα καζίνο ή online.

Καθημερινά τουρνουά πόκερ

Οι συναντήσεις του club δεν μπορούν να είναι πλέον το ίδιο συχνές, οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί και ο ελεύθερος χρόνος λιγότερος.

Οι νέοι ενδιαφέρονται λιγότερο από τους προγόνους τους για το σκοπό και τις αξίες του club, όμως πολλές φορές το κατανοούν και το σέβονται.

Το club θα συνεχίσει να υπάρχει, έστω και με κάπως διαφορετική σύσταση από τη μέρα που δημιουργήθηκε. Θα είναι σίγουρα, όμως, κομμάτι της ιστορίας.