Είναι αλήθεια ότι βλέπουμε όλο και περισσότερο να αναδεικνύονται οι διαφορές ανάμεσα στην «παλιά» και τη «νέα» γενιά παικτών του πόκερ. Από διαφορές στον τρόπο συμπεριφοράς και νοοτροπίας, μέχρι και τεχνικές διαφορές στον τρόπο παιχνιδιού.

Αν υπάρχει όμως χάσμα γενεών ανάμεσα σε παίκτες που έχουν 10 χρόνια διαφορά στην ηλικία ή στην εποχή που ξεκίνησαν να παίζουν, τι να πει και ο Doyle Brunson, ο Νονός του πόκερ. Ο Brunson έχει παίξει πόκερ με τους θρύλους, είδε το Sin City να γεννιέται στο Λας Βέγκας και ήταν παρών στο πρώτο World Series of Poker, ως ήδη καταξιωμένος παίκτης (ό,τι κι αν σήμαινε αυτό εκείνη την εποχή).

Όλοι του ζητούν να τους πει ιστορίες από εκείνες τις μέρες –και καμιά φορά είμαστε τυχεροί και δέχεται το αίτημα.Σε ένα από τα blog του, ο Brunson διαλύει όλες τις φαντασιώσεις μας για μια «ρομαντική» Άγρια Δύση, μιλώντας για τις φορές που έπεσε θύμα ληστείας, υπό την απειλή όπλου.

"Δέχομαι πολλά αιτήματα για ιστορίες από τις «παλιές καλές μέρες». Κυρίως θέλουν να απαριθμήσω τις φορές που έχω πέσει θύμα ληστείας στην καριέρα μου. Με έχουν ληστέψει πέντε φορές υπό την απειλή όπλου".

Δείτε πώς περιγράφει μία από τις φορές που βρέθηκε με το όπλο στραμμένο πάνω του:

"Ήμουν 24 ετών το 1957 και είχα μόλις γίνει επαγγελματίας. Έκανα όλα μου τα παιχνίδια στο Fort Worth, στο Texas σε έναν δρόμο που λεγόταν Exchange Avenue. Η Exchange ήταν ο δρόμος που οδηγούσε στις μάντρες του Fort Worth και ήταν το πιο απίστευτα βίαιο μέρος που μπορείτε α φανταστείτε. Έπαιζα εκεί για τρια χρόνια πριν ξεκινήσω τα ταξιδεύω στο Νότο, ψάχνοντας για παιχνίδια. Προσωπικά είδα πέντε ανθρώπους να σκοτώνονται σε αυτό το δρόμο πριν φύγω και άκουσα για πολύ περισσότερους θανάτους.

Εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα παίζαμε ένα lowball στο πίσω δωμάτιο ενός μπιλιαρδάδικου. Η πόρτα που οδηγούσε στο δωμάτιο ξαφνικά έπεσε και τέσσερις ένστολοι αστυνομικοί μπήκαν μέσα προτάσσοντας τα οπλισμένα τους πιστόλια. Προσπαθούσαμε να προστατευτούμε από κλοπή και είχαμε έναν άντρα με καραμπίνα να κάθεται σε ψηλότερο σημείο πίσω από το τραπέζι. Αλλά όταν είδε τους ένστολους αστυνομικούς, έριξε το όπλο του, όπως ήταν λογικό. Είχαμε συνηθίσει να μας συλλαμβάνουν, να μας πηγαίνουν στο τμήμα και να πληρώνουμε πρόστιμα για το τζόγο. Ήταν μέρος του κινδύνου του παράνομου πόκερ, αλλά όταν αυτοί οι άντρες άρχισαν να παίρνουν τα χρήματά μας από το τραπέζι και να μας ψάχνουν για περισσότερα, καταλάβαμε ότι οι «αστυνομικοί» ήταν στην πραγματικότητα ληστές.

Ο καλύτερος φίλος μου τότε ήταν ο Sailor Roberts, που είχε είχε απαίσια συμπεριφορά όταν θύμωνε, πράγμα που δεν συνέβαινε πολύ συχνά. Ο Sailor άρχισε να τους βρίζει και αρνήθηκε να δώσει τα χρήματά του. Προσπαθήσαμε να τον πείσουμε, αλλά ένας από τους ληστές πήγε κοντά του, τον χτύπησε με το όπλο του και του έσπασε ένα δόντι. Αυτό ήταν το τέλος της προσπάθειάς μας να γλιτώσουμε χρήματα. Οι ληστές έφυγαν και κανείς δεν άκουσε ξανά για κανέναν από αυτούς. Στην Exchange Avenue τέτοιου είδους πράγματα ποτέ δεν έφταναν στην αστυνομία Δεχόμασταν ότι αυτό ήταν το αντίτιμο του τρόπου ζωής μας".