Ο Χρήστος Δήμας, ένας από τους πιο επιτυχημένους Έλληνες σκηνοθέτες υπογράφει την σκηνοθεσία της ταινίας Poker Face.

Γνωρίζοντας πολύ καλά την συνταγή της επιτυχίας και έχοντας στο βιογραφικό του δουλειές που αγάπησε ο κόσμος, όπως «η Νήσος», ο Χρήστος Δήμας αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει στο κόσμο του Texas Hold’em, με την πρώτη ελληνική ταινία, μεγάλου μήκους, με θέμα το πόκερ.

Ο Χρήστος Δήμας μίλησε στο movieworld.gr και σας παρουσιάζουμε την συνέντευξη.

Τίποτα πιο δύσκολο από το να κινηματογραφήσει κανείς μια παρτίδα πόκερ.

Η ταινία έχει πολύ πόκερ, και το πόκερ της είναι σωστό. Όποιος είναι παίκτης και κάνει pause σε κάποια παρτίδα του φιλμ, και προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια, θα αναγνωρίσει την προσπάθεια μας. Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς οι παρτίδες να είναι σωστές – μεγάλος πονοκέφαλος στο γύρισμα. Φαντάζεσαι, ανάμεσα στα γκρο-πλαν, στους άξονες των πλάνων, στα κοψίματα.... Και φυσικά είχαμε έναν έμπειρο παίχτη δίπλα μας σε κάθε στάδιο της παραγωγής. Στο σενάριο, στο γύρισμα, στο μοντάζ... Αυτή είναι αν θες η δυσκολία και του σεναρίου που έχει μια εγκεφαλικότητα, ακριβώς επειδή έχει να κάνει με ένα παιχνίδι. Και οι άνθρωποι της ιστορίας είναι “παίκτες”. Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους “παίκτες”, με τους δικούς τους κώδικες και τη δική τους ανδρεναλίνη στα πράγματα. Και παράλληλα είναι απαραίτητη μια συναισθηματική δύναμη ούτως ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει το φιλμ και κάποιος που δεν έχει ιδέα από πόκερ.

Παρακολούθησες κάποιες χαρτοπαικτικές ταινίες πριν ξεκινήσεις το γύρισμα;

Το Rounders είναι μια ταινία που είδαμε. Όπως όλα τα φιλμ της σειράς Ocean's Eleven. Και το Cincinatti Kid με τον Στιβ Μακ Κουίν. Αλλά και το Δόκανο του Γιάννη Δαλιανίδη. Και το γαλλικό Αγάπα με αν τολμάς, έτσι για μια δόση γαλλικής φινέτσας. Φυσικά ξημεροβραδιαστήκαμε παρακολουθώντας τουρνουά πόκερ στα κανάλια. Πολλές παρτίδες εκεί μέσα είχαν τόσο σασπένς όσο δεν συναντάς στις φτηνές αστυνομικές σειρές της μεταμεσονύχτιας ζώνης.

Το στοιχείο του τζόγου λοιπόν σε κέρδισε εδώ;

Περισσότερο η φρεσκάδα του σεναρίου. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε έχεις δύο επιλογές. Ή κάνεις το παραδοσιακό εμπορικό, το σίγουρο δηλαδή, ή παίρνεις μια ταινία στη πλάτη, μαζί με το σταυρό το χέρι, και κυνηγάς μια φεστιβαλική πορεία. Αυτή εδώ όμως η ταινία είναι κάτι διαφορετικό και από τα δύο, είναι ένα τεράστιο στοίχημα για όλους εμάς, μια ταινία που θέλει να είναι και ελαφριά αλλά και υπερβατική – ένα σινεμά που έχουμε ξεχάσει – στηριγμένη σε μια πρωταγωνίστρια που δεν παίζει με τους κανόνες της τηλεοπτικής τακτικής και, εν ολίγης, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το κλίμα μιας χώρας που πάσχει από εθνική κατάθλιψη.

Ο Έλληνας όμως “τζογάρει”.

Ναι, αλλά τώρα πια, άσχημα. Την έχουμε χάσει μάλλον αυτή τη “παρτίδα”. Μας έχει σχεδόν απαγορευτεί να ονειρευόμαστε για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Πράγματα τα οποία θεωρούσαμε δεδομένα έχουν γίνει καπνός και βιώνουμε μέρα με τη μέρα την εθνική μας ξεφτίλα. Και έτσι, ο Έλληνας εκτονώνεται στο τζόγο αφού πια δεν μπορεί να εκτονωθεί ούτε... στο ποδόσφαιρο, έτσι που του το κατάντησαν. Με αγωνία όμως.

Και με ηδονή. Υπάρχει ηδονή στο τζόγο, στο τελευταίο χαρτί που “σκάει”.

Υπάρχει ένα φλερτ με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου. Όταν παίζονται χρήματα στο τραπέζι. Γίνεσαι πότε καλύτερος άνθρωπος, πότε χειρότερος. Συμφιλιώνεσαι με ένα ένστικτο πάρα πολύ... ζωόδες. Και είναι κάτι που υπάρχει εδώ και αιώνες. Αιώνες τώρα ο άνθρωπος παίζει με τη τύχη του

Είναι η δεύτερη κατά σειρά ταινία μεγάλου μήκους που στήνεις πάνω σε ένα σενάριο που δεν είναι δικό σου.

Δεν ήταν επιλογή μου, έχω τρία σενάρια έτοιμα που περιμένουν. Αλλά η εισπρακτική επιτυχία της “Νήσου” (σ.σ.: ξεπέρασε τα 750.000 εισιτήρια) δεν μου προσέφερε κάποια τέτοιου είδους αναγνώριση – δε γύρισε δηλαδή κάποιος παραγωγός να μου δώσει τα απαραίτητα χρήματα για να γυρίσω το Lonsdale για παράδειγμα, ένα σενάριο που με ενδιαφέρει πολύ. Η επικύρωση του όποιου εμπορικού βεληνεκούς δικού μου, δεν έχει καθόλου να κάνει με τα project που θέλω να γυρίσω. Είμαι όμως ένας επαγγελματίας που θέλω να κάνω σινεμά. Και πιθανότατα, με σενάρια άλλων που είναι πολύ καλύτερα από τα δικά μου.

Μετά από δύο χρόνια περίπου, πως βλέπεις σήμερα την ιστορία της Ομίχλης;

Της Ομίχλης; Κοίτα, το όλο “κίνημα” είχε μια πολύ συγκεκριμμένη ατζέντα, τη ψήφιση του νομοσχεδίου. Αλλά σήμερα έχουν έρθει τα πάνω – κάτω. Για ποιό κινηματογραφικό νόμο να μιλήσουμε όταν δεν υπάρχει Κέντρο Κινηματογράφου; Υπάρχε ένα “παιδί” της Ομίχλης, η Ακαδημία. Της οποίας να σου πω την αλήθεια, δεν είμαι ακόμα μέλος, το επεξεργάζομαι ακόμα. Φαντάζομαι πως όταν το απαιτήσουν οι καιροί, η Ομίχλη θα ανασυγκροτηθεί. Αλλά τώρα τι να κάνει; Να πάει στις πλατείες με τους “Αγανακτησμένους”; Να κάνει ψηφίσματα; Δεν είναι αυτό το σημαντικό. Το σημαντικό είναι να γίνονται ταινίες. Όπως μπορούμε. Ούτως ή άλλως, το σύστημα εξακολουθεί να νοσεί.

Έχω την αίσθηση πως δεν θα είναι πολλές οι ταινίες που θα γυριστούν φέτος.

Όταν ο Λάνθιμος μετά την τεράστια επιτυχία του Κυνόδοντα γυρίζει τις Άλπεις όπως τις γυρίζει, και αν θες, όταν εγώ, σκηνοθέτης μιας μεγάλης εμπορικής επιτυχίας, και με ποσοστά στη παραγωγή, έχω μηδενικές αποδόσεις – μηδενικές όμως, το τονίζω – ε, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κάποιοι έβγαλαν λεφτά από το ελληνικό σινεμά αυτά τα χρόνια. Πιθανότατα με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι τις οποίες εμείς δε θα μάθουμε ποτέ. Οπότε κι εγώ δεν μπορώ να τάξω στο συνεργείο μου τις καλύτερες των αμοιβών. Δεν μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους το πω αυτό. Το μόνο που μπορώ να τους πω είναι ελάτε να περάσουμε ένα καλοκαίρι μαζί. Μια όμορφη περιπέτεια. Ένα μήνα προεργασίας, και ενάμιση μήνα γυρισμάτων. Και ελπίζω ο κόσμος να' ρθει πάλι να μας δει.

Τι περιμένει ο κόσμος σήμερα από το ελληνικό σινεμά;

Δεν ξέρω τι περιμένουν οι άνθρωποι από εμάς, ούτε τι είδους καταγραφή πρέπει να κάνουμε πάνω στην πραγματικότητα. Το μόνο που ξέρω είναι πως η ατζέντα μας δεν πρέπει να βυθιστεί στο μνημόνιο. Σε περιόδους κρίσης μπορούν να γίνουν υπέροχα πράγματα. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα γενικό ρεύμα από το σινεμά, δεν είναι δυνατόν να επαναληφθεί αυτό που έγινε στην Ιταλία με το νεορεαλισμό. Η παγκοσμιοποίηση το έχει ισοπεδώσει αυτό, δεν υπάρχουν πια μεμονομένα ρεύματα. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Αυτή εδώ είναι η γειτονιά μου (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε στην Πλατεία Βικτωρίας) και, πραγματικά, δεν αντέχω το χάλι της. Αν όμως το δηλώσω αυτό, θα θεωρηθώ ρατσιστής επειδή δεν είμαι politically correct. Ρατσιστής δεν είμαι, και έχω υπάρξει και ο ίδιος μετανάστης, αλλά δεν είναι και λύση αυτή. Ούτε είναι λύση το ότι ο πατέρας μου, που δούλεψε σκληρά στη ζωή του, να σκέφτεται αν μπορεί ή αν δεν μπορεί να πληρώσει την εφορία του στα 80 του χρόνια. Θες το ίντερνετ, θες το “κύτταρο” της οικογένειας, που έχει εκμηδενιστεί πια, θες, δεν ξέρω κι εγώ τι, καταφέραμε μέσα σε δέκα χρόνια να φέρουμε “τούμπα” δυόμιση χιλιάδες χρόνια πολιτισμού. Εγώ όμως δεν μπορώ να βάλω στην άκρη τις ιστορίες που θέλω να πω...

Την υπόθεση, τα ονόματα των πρωταγωνιστών καθώς και αποσπάσματα απ΄την πολυαναμενόμενη ταινία, Poker Face, μπορείτε να τα βρείτε εδώ. Η πρεμιέρα θα γίνει 1η Μαΐου από την Village.  

Μείνετε ενημερωμένοι για την ταινία, ακολουθώντας τη σελίδα της παραγωγής στο Facebook.