Με ένα blog post αποχαιρέτησε τον Amarillo Slim ο Doyle Brunson και σε αυτό θυμήθηκε τις παλιές καλές μέρες του πόκερ, την εποχή που οι δύο τους, μαζί με τον Bryan Roberts ήταν μια ομάδα «φονική» για τον κόσμο του πόκερ.

Το κείμενο του Doyle, για άλλη μια φορά, μας δείχνει πόσο διαφορετικές ήταν οι δύο εποχές: «περάσαμε άπειρες ώρες μοιράζοντας χέρια για να υπολογίσουμε τις πιθανότητες που είχαν να κερδίσουν. Σήμερα, οποιοσδήποτε έχει έναν υπολογιστή μπορεί να βρει αυτή την πληροφορία, αλλά εμείς έπρεπε να το υπολογίσουμε με χαρτί και μολύβι. Τότε ήταν που κυριαρχήσαμε σε αυτό το βαθμό στον κόσμο του πόκερ, γιατί είχαμε την γνώση που κανένας άλλος παίκτης δεν είχε ξοδέψει χρόνο για να αποκτήσει, όπως εμείς».

Ο Doyle πρόλαβε να μιλήσει με τον Amarillo Slim όσο ο τελευταίος ήταν στο νοσοκομείο και μοιράζεται μαζί μας το διάλογό τους: «Αποχαιρετιστήκαμε και ο Slim είπε “να προσέχεις. Θα τα πούμε”. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κάνω πλάκα, του είπα “όχι πολύ σύντομα ελπίζω”. Ο Slim γέλασε τόσο πολύ που σχεδόν έπεφτε από το κρεβάτι όταν κλείσαμε. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα δάκρυα στα μάτια».

Στο κείμενο του, ο TexasDolly επίσης μας δίνει ένα επιγραμματικό βιογραφικό του Slim, εξηγώντας ότι το παρατσούκλι του προέρχεται από την πόλη που μεγάλωσε, το Amarillo. «Η αγαπημένη ατάκα του Slim ήταν "το Amarillo έχει τον ίδιο πληθυσμό κάθε χρόνο. Κάθε φορά που μια γυναίκα μένει έγκυος, ένας άντρας φεύγει από την πόλη”».

Συνεχίζει εξηγώντας ότι προκειμένου να χτίσει το bankroll του, ο Slim κατετάγη στον αμερικανικό στρατό δύο φορές – και δεν ήταν πάντα πολύ νόμιμες οι δραστηριότητες που του απέφεραν χρήματα. «Πήγε στη Γερμανία, όπου πέρασε τον περισσότερο χρόνο διοικώντας μια επιχείρηση μαύρης αγοράς. Έβγαλε δεκάδες χιλιάδες δολάρια πουλώντας ρολόγια με τον Μίκυ στο ρωσικό στρατό, μαζί με άλλα εμπορεύματα».

Μετά από την δεύτερη αποστράτευσή του, γνώρισε τον Doyle, σε ένα τραπέζι πόκερ, στο Χιούστον και μαζί με τον Bryan "Sailor" Roberts αποφάσισαν να γίνουν συνεταίροι, να μοιράζονται δηλαδή κέρδη και ζημιές από το τζόγο. «Το κάναμε αυτό γιατί κινδυνεύαμε να συλληφθούμε ή να μας ληστέψουν. Ο Slim ήξερε περισσότερα για τις μεθόδους των απατεώνων και μας βοηθούσε να αποφύγουμε να μας εξαπατούν».

Και συνεχίζει παρακάτω: «Οι άνθρωποι συχνά με ρωτούν αν ο Slim ήταν τόσο καλός παίκτης, όσο εγώ και ο Sailor. Η απάντησή μου είναι όχι, όχι ακριβώς, αλλά ήταν πολύ πάνω από τον μέσο παίκτη. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Slims στο συνεταιρισμό μας ήταν ότι κανόνιζε τα παιχνίδια και μας προωθούσε σε ανθρώπους για να παίζουμε. Είχε ένα ταλέντο στα λόγια που όμοιό του δεν έχω δει ποτέ. Ήταν απολύτως ατρόμητος και δεν υπήρχε τίποτα που να τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Δυστυχώς. Ήταν ψηλός και πολύ αδύνατος και δε μπορούσε να παλέψει, ενώ ο Sailor ήταν πολύ ήρεμος χαρακτήρας, οπότε εγώ έπρεπε να κάνω τους καβγάδες όταν τα πράγματα έβγαιναν εκτός ελέγχου. Τα φρύδια μου είναι γεμάτα σημάδια εξαιτίας τους, αλλά είχαμε πολλές εξωφρενικές περιπέτειες και πολύ πλάκα. Μας λήστεψαν με όπλο τέσσερις φορές, μας συνέλαβαν αρκετές φορές και μπήκαμε σε πολλές δύσκολες καταστάσεις. Γιατί το κάναμε για 7 χρόνια; Απλά, γιατί αγαπούσαμε το πόκερ».