Ο Nolan Dalla είναι ο άνθρωπος πίσω από τις ειδήσεις για το World Series of Poker από το 2002, έχοντας δει τη βιομηχανία να ανθίζει και ανθρώπους να έρχονται και να παρέρχονται, είναι σίγουρα ένας από κείνους που έχουν πάντα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μας πουν.

Αν ανοίξετε το προσωπικό του blog με αυτή την ελπίδα, ότι θα βρείτε μια ματιά εκ των έσω για τα πράγματα του WSOP, ή του πόκερ, πιθανότατα θα απογοητευτείτε: κατά κανόνα ο Dalla κρατάει το blog του μακριά από το πόκερ και υπογράφει πιο προσωπικά κείμενα.

Με εξαίρεση ωστόσο μια από τις τελευταίες του δημοσιεύσεις, με τίτλο «Όταν ο αυνανισμός γίνεται Ολυμπιακό άθλημα», όπου ο Dalla υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να ονομάζουμε «άθλημα» κάτι που κρίνεται με βάση τη βαθμολογία κριτών, ή κάποιο παιχνίδι που δεν αφορά κανέναν (όπως γράφει χαρακτηριστικά, «πόσους ανθρώπους που κάνουν συγχρονισμένη κολύμβηση γνωρίζετε προσωπικά;»).

Αντί λοιπόν για όλα αυτά τα αθλήματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν («ποιος θα πληρώσει 200 ευρώ για ένα εισιτήριο για να δει έναν τύπο να χοροπηδάει σε ένα τραμπολίνο;» αναρωτιέται) ο Dalla προτείνει να μπουν στο πρόγραμμα των Αγώνων παιχνίδια (games) που ο κόσμος όντως παίζει! Ναι, το μαντέψατε, όπως το πόκερ! (Άλλωστε, δεν είναι ο μόνος που έχει προτείνει να μπει το πόκερ στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων)

Το κείμενο του Dalla είναι απολαυστικό, με τον τρόπο που μόνο μια γκρίνια έκτασης μερικών σελίδων μπορεί να είναι (αν και «λίγο» σκληρό για τους αθλητές –και ίσως τις αθλήτριες περισσότερο- ορισμένων αγωνισμάτων) και σας το παραθέτουμε ολόκληρο (διαβάστε επίσης την αρχική δημοσίευση). :

Όταν ο αυνανισμός γίνεται Ολυμπιακό άθλημα

Διασχίζοντας ένα πηγμένο στον κόσμο καζίνο αυτή την εβδομάδα, δεν μπορούσα παρά να προσέξω τους εκατοντάδες ανθρώπους (κυρίως άντρες) που ήταν μαζεμένοι γύρω από τις τηλεοράσεις σε ένα από τα μπαρ. 

Τι έβλεπαν λοιπόν; Δεν είναι ακόμα ποδοσφαιρική σεζόν και κανείς δε δίνει φράγκο για το μπέιζμπολ, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν τα πλέι οφ.

Η απάντηση: Τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012.

Για την ακρίβεια, οι άντρες έβλεπαν μπιτς βόλεϊ γυναικών.

Σωστά. Σκέφτεστε αυτό ακριβώς που σκέφτομαι κι εγώ. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους άντρες που είχαν τα μάτια τους κολλημένα στην οθόνη έδιναν όντως δεκάρα τσακιστή για το ότι οι ΗΠΑ έπαιζαν με την Αυστραλία για τα προκριματικά. Διάολε, δεν ήταν καν ο τελικός γύρος. Αλλά πολλοί από αυτούς τους άντρες, χωρίς αμφιβολία, θα έβλεπαν στο κλείσιμο του αγώνα μια μοναδική κλιμάκωση!

Μπιτς βόλεϊ; Δεν μπορώ να ονομάσω αυτή την παρωδία άθλημα. Είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ αυνανισμού στον κόσμο – απλά και σύντομα. Είναι μια παρέλαση εκτόνωσης σπέρματος. Γυναίκες σε βρακάκια, να χοροπηδούν τριγύρω στην άμμο. Θα μπορούσαν κάλλιστα να χτυπιούνται με μαξιλάρια ή να παλεύουν μέσα σε ζελέ.

Επιβεβαιώνοντας την υποψία μου ότι οι περισσότεροι θεατές δεν είχαν κανένα πραγματικό ενδιαφέρον να υποστηρίξουν το ίδιο το Ολυμπιακό άθλημα, εκτός από την πλευρά του που είχε να κάνει με πισινούς, λίγη ώρα αργότερα, όταν ξαναπέρασα από την ίδια περιοχή μετά το δείπνο και αυτή τη φορά η τηλεόραση έδειχνε μπιτς βόλεϊ ανδρών, κανείς δεν παρακολουθούσε. Βόλει ανδρών. Πουφ! Όλοι είχαν φύγει. Δεν ξέρω – ίσως κάποιος φώναξε «φωτιά» μέσα στο καζίνο κι εγώ δεν το πήρα είδηση.

Το συμπέρασμα είναι ότι τα περισσότερα αθλήματα που δίνουν χρυσά μετάλλια δεν είναι καν «αθλήματα». Είναι δικαιολογίες για να παίρνουμε αθλητές από όσο περισσότερες χώρες γίνεται και να τους βάζουμε στο πλαίσιο ενός τηλεοπτικού γεγονότος, ώστε να καταπιούμε όσο το δυνατόν περισσότερα προϊόντα σε μορφή μιας μη-εμπορικής παρέλασης διαφημίσεων. Βασικά, αυτό είναι. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι τίποτα παραπάνω από την συσκευή υλοποίησης ενός έξαλλου καταναλωτισμού — είτε πρόκειται για κινητά τηλέφωνα, αυτοκίνητα ή αναψυκτικά. Είναι η μεγαλύτερη βιτρίνα του κόσμου για την τοποθέτηση προϊόντων – σε κάθε τοίχο, κάθε στολή, κάθε ταμπέλα, κάθε είδους ακίνητο που μπορεί να είναι θεατό από κάποιον, κάπου.

Το οποίο με φέρνει σε αυτό που θα έπρεπε να είναι η πιο ακριβή βιτρίνα για προϊόντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες – τους πισινούς των κοριτσιών του μπιτς βόλεϊ. Διάολε, αυτή η βιτρίνα είναι πιο ακριβή από ένα ρετιρέ στο δυτικό Central Park.

Ας μιλήσουμε λίγο παραπάνω γι αυτά τα αποκαλούμενα «αθλήματα»:

Κανόνας #1: Όποιο «άθλημα» έχει κριτές και σύστημα βαθμολόγησης δεν είναι άθλημα. Το πιάσαμε;

Σκεφτείτε το έτσι. Κάθε διαγωνισμός που απαιτεί ένας άνθρωπος να κρίνει έναν άλλο, είναι καλλιστεία – και τίποτα άλλο. Ή αυτό, ή μια δίκη για φόνο. Αν οι Ολυμπιακοί Αγώνες χρειαζόταν να διασφαλίσουν την αξιοπιστία τους, τότε θα έπρεπε να κρίνονται οι αθλητές και οι επιδόσεις τους με βάση κάποιο σύστημα που να απέκλειε την περίπτωση μεροληψίας. Για παράδειγμα, στη γυμναστική και τις καταδύσεις – δύο αθλήματα που χρησιμοποιούν σύστημα πόντων για να κρίνουν το νικητή- απαιτούν από τους κριτές να βλέπουν όλες τις συμμετοχές σε αναπαραστάσεις. Αυτό είναι εύκολο να συμβεί με τη σύγχρονη τεχνολογία. Επιπλέον, βάλτε τους κριτές σε ηχομονωμένους χώρους, για να μην επηρεάζονται από τις αντιδράσεις του κοινού, κι ούτε θα έπρεπε να ξέρουν την ταυτότητα ή την εθνικότητα των αθλητών που κρίνουν. Τουλάχιστον έτσι θα μπορούσαν να είναι κάπως πιο αντικειμενικοί απ’ ό,τι με την τωρινή μέθοδο που μαστίζεται από την διαφθορά. (Ψάξτε στο Google το διαβόητο σκάνδαλο με τους κριτές του καλλιτεχνικού πατινάζ, για παράδειγμα). Όπως είναι τα πράγματα τώρα, αυτά τα αθλήματα που χρησιμοποιούν κριτές είναι ένα βήμα πριν τα ριάλιτι σώου.

Συγχρονισμένη κολύμβηση; Να μην αρχίσω καλύτερα! Νομίζω ότι προκειμένου κάτι να έχει τα προσόντα να ονομαστεί άθλημα θα πρέπει παραπάνω από μερικές δεκάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να, ξέρετε, να ασχολούνται στ’ αλήθεια μ’ αυτό. Έχετε γνωρίσει ποτέ αθλητή της συγχρονισμένης κολύμβησης; Υπάρχουν περισσότεροι αδερφοί Jackson ζωντανοί! Τώρα, αν πραγματικά θέλετε να κάνετε αυτό το «άθλημα» ενδιαφέρον, ρίξτε ένα καταραμένο αλιγάτορα στην πισίνα. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει κάτι που αξίζει να παρακολουθήσουμε.

Το Μπάτμιντον; Τι στο διάολο; Τώρα το πράγμα αρχίζει στ’ αλήθεια να ξεφεύγει. Συγνώμη, αλλά δεν εντυπωσιάζομαι ότι κάποιο πλασματάκι από την Κίνα 1,5 μέτρο στο ύψος και 50 κιλά κερδίζει ένα χρυσό μετάλλιο δίνοντας μάχες στο σκληρό κόσμο του μπατμιντον. Είναι ένα παιχνίδι εξοχής για παιδιά, όχι άθλημα. Τι θα κάνουν μετά, το «περνά-περνά η μέλισσα»;

Και μετά είναι τα έφιππα αθλήματα, που σημαίνει ότι στον διαγωνισμό περιλαμβάνονται άλογα. Δώσ’ μου λίγο να καταλάβω: τα άλογα κάνουν όλη τη δουλειά και οι καβαλάρηδες παίρνουν όλη τη δόξα. Ο άνθρωπος παίρνει το χρυσό μετάλλιο και το άλογο παίρνει άλλο ένα δεμάτι σανό. Μου ακούγεται πολύ κακή συμφωνία. Συγνώμη, αλλά αν η τελετή δεν περιλαμβάνει το πέρασμα του μεταλλίου στο λαιμό του αλόγου, αυτό δεν είναι άθλημα. Δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ένας τρόπος για τους υπέρ-πλούσιους ανθρώπους να λένε ότι κατάφεραν να μπουν στην Ολυμπιακή αποστολή. Εξάλλου, το 99.9% του πληθυσμού δεν αντέχει οικονομικά να κάνει αυτή τη δραστηριότητα.

Θέλετε αποδείξεις; Σε αυτό που θα πρέπει να θεωρείται η πιο άθλια στιγμή των Ολυμπιακών Αγώνων, μια από τις «αθλήτριες» της Μεγάλης Βρετανίας έδωσε συνέντευξη πρόσφατα. Απ’ ότι φαίνεται, είναι συγγενείς με την Βασίλισσα Λίζα και μέλος της εθνικής ομάδας. Η «αθλήτρια» μίλησε για τη σκληρή της προπόνηση προκειμένου να μπει στην Ολυμπιακή αποστολή. Σε παρακαλώ. Άστα αυτά. Ζει μέσα στην πολυτέλεια, δεν εργάζεται, και ουσιαστικά περνάει κάθε μέρα τους τελευταίους έξι μήνες σε κάποια βασιλική ιδιοκτησία, καβαλώντας άλογα. Σκληρή δουλειά; Προσπάθησε να βγάλεις διπλή βάρδια σε ταβέρνα και μετά έλα να τα πούμε κοπελιά.

Και μετά, υπάρχει η τοξοβολία. Αυτό θα μπορούσε πραγματικά να θεωρείται άθλημα, ας πούμε …το 1642. Ναι, τότε ήταν περίπου η τελευταία φορά αυτή η παρωδία ανταγωνιστικού αθλήματος σήμαινε κάτι. Τοξοβολία; Σοβαρά; Μαθαίνω ότι το 1642 οι Άγγλοι αθλητές ήταν η πρώτη πραγματική Dream Team.

Water polo; Πρέπει να με δουλεύετε.
Κωπηλασία; Σταματήστε. Παρακαλώ πολύ.
Κανό; Ο καρχαρίας την πάτησε
Τραμπολίνο;

ΤΡΑΜΠΟΛΙΝΟ;

ΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΕ ΕΝΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΤΡΑΜΠΟΛΙΝΟ; Σας παρακαλώ καλοί μου άνθρωποι – σας ικετεύω. Αν κάποιος θέλει, ας αφήσει ένα σχόλιο από κάτω και να μου εξηγήσει ποιος στο καλό θα ξόδευε 200 ευρώ για να βλέπει κάποιον να πηδάει πάνω κάτω σε ένα τραμπολίνο, θα ήθελα πολύ να με διαφωτίσετε.

Και δεν έχουμε καν αγγίξει το θέμα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, όπου έχουν στ’ αλήθεια ένα άθλημα στο οποίο οι «αθλητές» δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σπρώχνουν σκούπες πάνω στον πάγο. Αυτό ΔΕΝ είναι άθλημα παιδιά. Είναι πρόγραμμα εκπαίδευσης καθαριστριών.

Άρα, με ποια παιχνίδια θα αντικαθιστούσα όλες αυτές τις παρωδίες που μασκαρεύονται ως «αθλήματα»; Εύκολο. Με παιχνίδια που οι άνθρωποι παίζουν στ’ αλήθεια. Πράγματα που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κάνουν και απολαμβάνουν.

Σκάκι
Πόκερ
Βελάκια
Μπιλιάρδο
Ποτό
Σεξ

Έτσι ακριβώς. Σεξ! Αυτό που θα έπρεπε να έχουμε είναι μια μεγάλη ποικιλία σεξουαλικών διαγωνισμών. Χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας. Είμαι σίγουρος ότι κάτι θα σας έρθει.

Και αν αυτό με κάποιο τρόπο συμβεί και αποκτήσουμε σεξουαλικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, σας παρακαλώ, βάλτε με ανάμεσα στους κριτές. Μόνο μη με βάλετε σε αυτό το ηχομονωμένο δωμάτιο και με κάνετε να κρίνω αθλήτριες σε αναπαραστάσεις. Άστο αυτό. Βάλτε με στην πρώτη σειρά. Θέλω κοντινή θέα για να μπορώ να βαθμολογήσω σωστά. Μπορείτε να τις βάλετε ακόμα και να χρησιμοποιούν το τραμπολίνο.

Σε μια τέτοια περίπτωση τουλάχιστον θα έχουμε αφήσει τα προσχήματα και τις υποκρισίες όλων των διοργανώσεων που τώρα υποκρίνονται ότι είναι Ολυμπιακές διοργανώσεις και δίνουν χρυσά μετάλλια, όπως το μπιτς βόλεϊ γυναικών.

Το Red Spade Open εγγυάται $200,000 στο νικητή!